akşam yağmuru

incecik yağıyor
akşamın ışıklı sokaklarına
kırmızı ışıkta arabalar tramvay

gözlüklerini ısrarla çıkarmıyor delikanlı
bir yerlere bakıyormuş gibi
oysa damlalar akıp gidiyor camlarından
renkler karışmış şekiller erimiş
suluboya resim güzelliğinde tasalar

gözlerimin altı göçük
çalışmaktan başım ağrıyor
hiçbir şey görmek istemiyorum
incecik yağmurun perde çektiği dünyadan

yağmura dönüyorum yüzümü
gir gözlerimden içeri yıka beni
yanaklarıma düşen damlalar
küçük oğlumun dudak izleri

bir gün baş ağrımı unutacağım
korkularımı tasalarımı
yağmurun dokunuşları kalacak geriye
suluboya bir resim gibi karışması ışıklı sokakların
anılara